Zamana sustu sözlerimiz, zamana sustuk kaldık. Her neresindeyse yaşantımızın, biz farketmeden geçip giden bütün o yürekliliğimiz, bir denizin dalgaları arasında belirdi yeniden. Maviye sindi içimizin endişeleri. Veremediğimiz bütün kararları bir denize yükledik bir gün.
Belki görmeyelim diye gizlemişlerdi becerikli, deli dolu, kabına sığmaz, yaratıcı, belki cüretkar aralıklarını ömrümüzün. Belki böyle olması gerekiyordu herşeyin aynı kalması için. Aynı kalmak=Değişmemek, değişimden sorumlu olmaktan da kurtarıyordu çünkü hepimizi. Yaratmak değil, yaratılmış ve kabul görmüş olanlar üzerine oynamak ve kazanmak önemliydi bu yüzden. Ve oynadık… Kazandık mı kaybettik mi henüz bilmiyoruz aslında. Aslında kazanmanın ya da kaybetmenin ne demek olduğunu da bilmiyoruz. Biz gözlerimizle görüp ellerimizle tutamadığımıza kazanılmış demiyoruz çünkü… Ve çünkü kaybettiklerimiz hep görüp tutamadıklarımız…
Yakışmıyordu İstanbul sana somurtmak… Yakışmıyordu selamsız kalman sevdalara… Görülmeyeni gözlerine, tutulmayanı ellerine sunmalıydın baharla… Sen daima son sestin düşüncelere. Uzaklığın yakışmıyordu, bize o en yakın mavilerine…
Martıların İstanbul’uydun sen, kanatlarının altında güzeldin… Sen kazanılan ve kaybedilendin… Sen güneşlerde güzeldin…
Bir gün ellerinde yürekleriyle geldiler sana, sen bunu istememiştin ki… Yüreklerine seni doldurmalıydı insanlar… Koklamadılar yosun kokunu, dalıp gidemediler yakamozlarına, dalgalarına değmedi elleri, sana dokunmadılar… Oysa ne çok severlerdi seni sözde.
Olamadığımız herşeyi bir denize yükledik bir gün düşlerimizle… Yarın ve daha sonrası için doldu o nefes içimize. Biz yarın olduk bir gün.
Söylenmemiş onca söz ve anlatılmamış onca hikayeyle baktık bir denize bir gün. Dalgalara konuştu gözlerimiz. Suda hayat buldu yüreğimiz. Kazandık belki bu defa, kendi adımıza… Başımızın üstünde bir martı sürüsü tanığımız oldu, kimsenin paylaşamayacağı duygularımıza. Biz yeniden doğduk bir gün.
Aynı kalmadık, o an değiştik işte! Susmadık, o an konuştuk işte! Yeniden yaratmayı kazandık işte!
İstanbul, sen duygularımızı geri verdin bize… Almayı hiç istememiştin ki.. Sen onlarla çoğalmayı düşlemiştin zamanlarda. Belki şimdi kazanan hem sen hem de biz olduk. Düşlerimizi verdin, sevdalarımızı uzattın ellerimize. Biz mavi olduk, biz dalga olduk, biz insan olduk bir gün. ______________
Çerezler küçük bilgi verici metinlerdir, bizim veya iş ortaklarımızın tarayıcınız aracılığıyla size ulaşmamızı sağlar.
Tarayıcınızdaki ayarları değiştirerek istediğiniz zaman çerez kullanımını engelleyebilirsiniz.
Genel Veri Koruma Yönetmeliği ile uyumlu aşağıdaki çerezleri kullanıyoruz:
- Temel çerezler: Web sitesinin tam olarak işlevsel olması için kesinlikle gereklidir.
- Opsiyonel Çerezler: İsteğe bağlı çerezlerdir ve web sitesini geliştirmemize yardımcı olur, ör. sizi kişisel olarak tanımlamadan web sitesindeki kullanım davranışınızın analiz edilmesi gibi.
Gizlilik politikamızdan daha fazla bilgiye ulaşabilirsiniz.
