HAYALLERİM
(Bir ay sonra olacak ameliyatımdan artık umudu kesmiştim.Bir gün görebileceğimi hiç sanmıyordum.Ameliyat konusunu bahsetmemeleri için herkesi tembihlemiştim.)
Pencereyi göremiyorum ama ondan gelen nemli temiz havayı hissedebiliyorum,ciğerlerime çekebiliyorum.Görmeyen gözlerle; her hangi bir yerden,her hangi bir kişiden gelecek ani bir tepkiyi önceden sezmemek insanı çıldırtmaz mı? Ya da bir çukura düşme korkusu ? Veya bir yere çarpma korkusu insanı çıldırtmaz mı ? Evden çıkmamak şartıyla bunları yenebiliyorum.Gececil hayvanların sesleri iyice yükseliyor, bu gecenin geç olduğunu gösteriyor olmalı.Ani sesle bir an irkiliyorum ”Yatmalısın” annemin sesi bu.”Tamam” diyorum ve kolumu tuttuğu elinden destek alarak yatak odama doğru-ya da ben öyle sanıyorum-yürüyoruz.
“Pijamaların yatağın üzerinde” diyor annem.Ellerinin kırışıklığını kavradığı elimle hissedebiliyorum.25 yaşında olmama rağmen hala bana daha çocukmuş gibi davranıyor veya görme engelli olduğum için böyle davranıyor olmalı;sanırım birinci ihtimal daha iyi her anne böyle yapar,öyle değil mi?”Yapabilecek misin?”sanki elden ayaktan kesilmişim bunu annemin yüzüne söylemek istedim ama bu hiç adilce bir davranış olmaz.Benim için çabaladığını görebiliyorum ya da en azından hissedebiliyorum. ”Yapabilirim,anne” ”İyi istirahatlar” ”Sana da” Bir şekilde uykuya dalıyorum.
“Burkay,kahvaltı hazır” sabah olmuş.Buna inanmak o kadar zor ki.Etrafınız kapkaranlıkken sabahın olduğuna inanabilir misiniz ? Sesim cılız bir şekilde çıkıyor “Geliyorum”
“Ben biraz dışarı çıkacağım anne” “Tamam oğlum dikkatli ol !” Annem 3 yıllık olan tecrübeme artık inanıyor.Evimiz tek katlı olduğu için evden çıkıp girmem rahat oluyor.Yolları ezbere bilirim. Çocukların sesi iyice yoğunlaşıyor,yetiştim sanırım.Beni tek mutlu eden her hafta gittiğim çocuk parkı.Çocukların neşe dolu seslerinden başka mutlu edecek bir şey yok.Bir şekilde bir bank buluyorum ve oturuyorum.Gözlerim karanlıklara gömülü.“Merhaba” birden irkiliyorum.”Kusura bakmayın,korkuttum galiba” sesi o kadar güzel ve sevgi dolu ki.”Yok,sorun değil” diyorum ve sesin geldiği yöne başımı çeviriyorum.”Ben Gaye” diyor sanırım elini sıkmam için uzatıyor olmalı.”Bende Burkay,şey…ben görme engelliyim” Bunu önceden sezmiş olmalı.”Memnun oldum,Burkay” ”Bende” diyorum.Sesi kadar kendiside çok güzel olmalı.Gaye´yi kafamda tasarlamaya çalışıyorum.”Kötü bir şey değildir engelli olmak.”diyor Gale,beni rahatlatmak istiyor.”16 gün sonra ameliyat olacağım ama görebileceğimi sanmıyorum.”diyorum ve sesimi boğuk çıkarmamak için kendimi zor tutuyorum.”Belli değil,bakarsın…” ”Boş ver” diyerek sözünü kesiyorum.
“Nasıl oldu?” diyor Gaye,sesindeki utangaçlığı sezebiliyorum.”İşten erken çıktığımda yeni aldığım arabamla biraz gezmek istedim.Hırsımı tutamadım ve sonuç” o anı hatırlamamak için kendimi zorluyorum.”Umarım her şey düzelir” diyor Gale ”İstersen…”duraksamadan sonra devam ediyor.”Ameliyat gününde yanında olabilirim istersen tabii” “Benim için sorun olmaz” diyorum.Gaye´nin sesi bana mutluluk ve umut veriyor.”Benim gitmem gerek yarın görüşürüz,yarın burada olacak mısın ?” diyor Gaye.“Elbette,yarın buradayım” “Tamam o zaman kendine iyi bak” “Sende” diyorum.3 yıl aradan sonra annemden başka ilk defa biri benimle samimi oluyor ya da ben öyle sanıyorum.
O gün eve heyecanlı bir şekilde gitmiştim.Annem bu sevincime bir türlü anlam veremiyordu.Erken uyumuştum.”Burkay” her zaman ki gibi annemin sesi bu.Kahvaltıda fazla yemedim.”Bugün dışarı çıkacak mısın?”diyor annem,kaşıkla karıştırdığı çay bardağının sesi kulağımda yankılanıyor ”Evet” diyorum.
Heyecanla parka doğru ilerliyorum.Sesler yoğunlaşıyor.”Buradayım” diyor bu Gaye.Bu kadar güzel ses kimden çıkabilir ki ? Sesin geldiği yöne doğru ilerliyorum.Kolumu tutup ”Otur” diyor.Beraber bankın üstüne oturuyoruz.”Nasılsın” diyorum.”İyiyim teşekkür ederim,sen nasılsın ?”diyor Gaye.”İyi,bugün daha iyi gibi” diyorum.”Hmm..15 gün kaldı” diyor Gaye” Evet 15 gün.” Gaye´yi kafamda tasarlıyorum,çok güzel olmalı.”Evli misin?”her nasıl olduysa ağzımdan çıkıyor.”Hiç düşünmedim” diyor alaylı bir sesle.”Peki sen” “Sanırım bende senin gibiyim” diyorum.
Zamanı durdurabilseydim,onun o güzel sesine doyabilirdim.O gün hayatını anlatmıştı Gaye.23 yaşındaymış.Konuşmalarına göre başından hiç duygusal anıların geçmediğini sezdim.Günler Gaye ile birlikte hızlı geçiyordu…“Uyuman gerek oğlum,yarın büyük gün” haklı annem yarın büyük gün.İlk defa Gaye sayesinde görebileceğime inanıyorum.Yarın Gaye´de orada olacak.”Tamam anne” Heyecandan o gün bir türlü uyumadım..
Burnuma keskin bir koku alıyorum. Sterilizasyon ve temizlik maddelerinin kokusunu alıyorum.Hastane de olmalıyım.Elimi gözlerime götürüyorum.Bandajlanmış.”Dur!,Dur!” ne refakatçi annemin sesi nede Gaye´nin bu,sanırım doktorun sesi.”Biraz sonra,bekle” diyor doktor.Kalbim yerinden fırlayacakmış gibi oluyor.Zamanın geçtiğini anlayamıyorum.Belki de zaman geçmiyor.”Evet,Burkay hazır mısın ?” “Sanırım” diyorum kalbim deli gibi çarpıyor.Bu kadar deli çarpmanın sebebi Gaye´yi görmek istediğim için. Bandajın arkadan çözüldüğünü hissedebiliyorum.Arkadan öne doğru geliyor.İki-üç defa tekrarlamadan sonra “Gözlerini yavaş yavaş aç” Gözlerimi açmayı cesaret edemiyorum.Ama şimdiki karanlık eski karanlıktan bin kat iyi olduğunu söyleyebilirim.”Burkay,haydi ”diyor Gaye.
Gözlerimi yavaş yavaş açıyorum.Gözlerimi kamaştıran bembeyaz ışığı görüyorum.Gözlerimde çok garip bir acı var.Tanımadığım bir acı.Işıktan olmalı.3 yıl boyunca karanlığa mahkum edildim.Başımı yavaş yavaş soluma çeviriyorum.Görüyorum ama bulanık,çok bulanık.”Görüyorum!” diyorum,sevinç bir çığlıkla.
Doktor o gün 3-4 gün bulanık görebileceğimi söyledi.
Etraf karanlık,bir an eski halime döndüğümü düşündüm ta ki,kırk larında olmasına rağmen dertlerinden-benim halimden-saçı bembeyaz,yüzü ise kırışmış durumda olan annem ışıkları yakana kadar.Artık net görebiliyorum.”Uyandın mı?” “Evet” diyorum cılız bir sesle.”Aa hoş geldin Gaye kızım” diyor annem.Ben yatarken tanışmış olmalılar.”Merhaba,nasılsın Burkay” diyor Gaye.Cevap veremiyorum,hayallerimdeki Gaye değil bu.Sesi hala güzel ama sesi,yüzü kadar değil.Adeta hayal kırıklığına uğradım.İkisinden birini seçsem hayalimdekini gözümü kırpmadan seçebilirim.Derler ya dış görünüş fazla önemli değildir diye.Ama ben kendime göre Gaye tasarladım hayallerimde,bunu hiç kimse değiştirmeyecekti.Kendisi bile.Cevap vermeyince anlamış olmalı.Yana dönüyorum.Kapının sert bir şekilde kapandığını duyuyorum.
fayecy.tr.gg
9 mayıs 2011 salı
______________
Çocukken kendimi yalnız hissederdim; hala öyle hissediyorum çünkü; bazı şeyleri biliyorum ve bunları hiç bilmedikleri yada bilmek istemedikleri anlaşılan insanlara bazı ip uçları vermeye çalışıyorum.
C.Gustav Jung |
