Gözlerin elindeki güle dikilmişti,parmakların aheste aheste yaprakları koparıp rüzgara veriyordu
Seni seyrettikçe kalbimde hüzünler hissediyordum.Şu anda hayalhanenin acı acı fikirlerle meşgul olduğundan emindim.Yapraklar bitinceye kadar hiç tavrını ve meziyetini değiştirmeyerek hazin hazin sükut ediyordun.Lakin son yaprak son metanetini mahfetti birdenbire gözyaşın hasıl oldu.
Ağladın şimdi toprakta konuşmuş başını sineme dayadın hüngür hüngür ağladın.
Bende ağlıyordum.Senin ağlayışına ağlıyordum.Senin gözlerin sükut etti lakin benimkiler devam ediyor.
O zamandan beri sarı gülleri görmesini arzu etmem,çünkü en kıymetlisini mezara gömdüm.
Halit Ziya UŞAKLIGİL
