anne ben...

Anne ben DEVRİMCİ oLuyorum!


Anne
Ey beni kasıklarından
Derin sancılarla
Ve çığlıklarla doğuran kadın
Çıplaklığıma değen ilk göz seninki değil mi
İlk gülümseyen sen değil miydin
Yamuk yumuk yüzüme...

Anne
İlk evim
Sebebim
Ben hayattan alacaklarımızı istemeye gidiyorum
Benim gibi olanlarla

Elbet gitme diyeceksin bilirim korkarsın
Çıplaklığımı musalla taşında son defa görmekten
Yada mahpusta kendimi çürütmemden
Biliyorum
Şükür et oğlum halimize diyecek dillerin
Oysa şükür edecek bir şeyimizde yok sofrada
Birilerinin sofrası kurulu bizim omuzlarımızda
İndirip bakalım sedef oymalı masalara

Anne
Şimdi bir yağmur tanesi kadar derin bir haldesin
Atsan kendini dağılırsın

Düşün benim hayattan alacağı olan annem
Bir defter vermişler ellerine
Yazıyor kötülüğü hep bizim hanemize
Yenik başlıyoruz gecekondularda
Bu yüz yıllardır süren müsabakada
Şimdi sıra bizim kendi kollarımızda
Ya eğilip yaşayacağız emecekler kanımızı sülükler
Ya ayakta ölüp ardımızdan düzülecek dörtlükler

“Bu memleketi siz mi kurtaracaksınız” der gibi bakma
Artık hedef başka bir dünya

Düşün benim gözleri ağlayan annem
Kimsenin kimsenin emeğiyle geçinmediği
Kimsenin kimseyi hor görmediği bir dünyayı
Biz getireceğiz tüm analara

Biz ki
Dağlar kadar heybetli kahramanlar değiliz
Görkem yok üstümüzde başımızda
Biz ki annem
Bu dünyanın sade kişileriyiz
Yani piramitleri yapan mısırlı köleler
Fabrikadan dikiş diken eller
Koca yapılara can verenler
Göçük altında kalıp güneşi bekleyenler
Bir pazardan pazara aylaklık edenler
Yani benim annem biz ki
Okyanusun dibinde ki kum taneleri kadarız

Uzatmıyorum artık sıkılırsın biliyorum
Anne haberin olsun ben DEVRİMCİ oluyorum...!