Bana bir kere "susma" hakkı verseydin

Bir romanı bitirmiş gibiydi "sustuğunda" Bende "sustum" onunla en iyi yaptığımdı "susmak" Uzun bir sessizliğin sonrasında "susuşlarımızda" sen benim "susuzluğumu" dindirecek yağmurunu bulamadığını sandın, ben senin yağmurunu yağdıracak o bulutunu Oysaki yağmur bulutta saklıydı, bulutta yağmurda "Susmasaydık" bulacaktık dedim


Neden geçmişin muhasebesini yapmaya başlamıştık bilmiyorum Son sözleri iyice içime oturdu



"Bana bir kere "susma" hakkı verseydin, sana neler söylemeyecektim! Oysa sen hep payına "susmaları" aldın, bana ise hep "sessizliğin" ezeceği vakitlerle savaşmalar kaldı

Evet ! "susmak" birilerini hep konuşmaya mahkum etmekti Ve en çok konuşan en fazla hata yapandı her zaman En çok "susanın" hep haklı kaldığı gibi "Sessizlikten" korkan birine sessizlik dayatmak (hem de bir lütuf, bir armağan gibi) işlenen en haklı suçtu

Sen tüm "suskunlukları" kimseye bırakmayacak kadar bencil, herkesi "suskunluğuna" özendirecek kadar cömerttin Sana söylenenlerle, sana anlatılanlarla herkesin sırrını bildin ama kimseye bir şey söylemedin Oysa izin verseydin benimde sana söylemeyecek ne çok şeyim vardı insanları sadece dinleyerek böyle çıplak, böyle savunmasız bırakmayı nerden öğrendin? Başkalarına ait bunca sırrı taşımak seni neden hiç yormadı?



Sen en çok bana "sustun" ; ben en çok sana "konuştum" Sana benzemeye başladığımdaysa, bende içimi "susarak" döktüm Yoksa içim dökülecekti "Susacak" hiçbir şeyin kalmadığında ise içindeki "sessiz" diyaloglarla benden çekip gittin



Meğer "susmak" , insanın içiyle konuşmasıymış Geç fark ettim!"

Bu kısım çok güzel, doğru ve anlamlı...
______________
-Kul der ki; "İşlerimi halledip, Rabbime yöneleyim."
Rabbi der ki; "Bana yönelin, işlerinizi halledeyim."