Yine Sabah Oldu
Gözümü Açtığımda Güneşin Yakan Ateşi Belirdi Yine
Belkide O Ateş Yalnızlığımın Ateşiydi..
Ama Güneş Diye Avutuyorum Kendimi ...
Herkes Bugün Ne Yapacağını Planlarken
Bizlerde Bugün Ne Psikolojik Sorunlar Yaşayacağımızı Düşünürdük...
Düşünmekte Acı Veriyor İnsana
Ama Bizim İçin Acının Bir Değeri Kalmadı Artık
Hergünümüz Bir Acı Çünkü
Kendimi Aşmak İsteyip İstanbul'un En Güzel Yerine Gittim Sabah Sabah...
Yalnızlığı Unutturuyordu O Müthiş Manzara
Tek Başıma Fotoğraf Çekiyor...
Kendi Kendimi Çektiğim Objektiflerde Bile Yalnızlık Yüzüme Yansıyordu...
Yürüyordum Tek Başıma Galata'da...
Hep Birlikte Fotoğraf Çektiren İnsanlar Çarptı Gözüme
Ancak Uzaktan Sessizce O Mutluluğu İzlemek Kalıyordu Bana
Ne Kadar Mutlu Poz Veriyorlardı...
Tüm Arkadaşlarıyla Unutulmayacak Bir Anılarıydı Belkide
İlerlerken Birden Vapur Sesi Duydum
O Heyecanla Köprünün Altından Geçen Vapura Odaklandım...
Orada Bile Ayrı Kahkaha Sesleri Yükseliyordu
Orada Olmak İstiyordu İnsan
Artık Yolun Sonu Gelmişti
Ayrılık Vakti Gelmişti...
Karaköy İstasyonundan Bindim Metroya...
Köprüyü Birde Bu Yönüyle Geçtim...
Artık Yavaş Yavaş Yalnızlığımın Tek Dostu Evime Yaklaşıyordum...
Evime Geldim Yine Tek Dostum Olan Bilgisayarımı Karşıladım..
Ve Şuan Bu Yazıyı Yazıyorum...
Biz Şimdi Yalnızız Ama 1000 Yıl Sonra Bizde O Vapurdaki İnsanlardan Biri Olabiliriz...
Saçmalığın Ta Kendisi Diyebilirsiniz Siz Buna
1000 Yıl Sonra Yaşam Olmayacak Diye..
Ama Biz Hergün Bu Umutla Başlıyoruz Güne...
Mistanbul Editörü'nden Yalnızlık Yazısı...
______________
BİR BEDAVA-SİTEM KLASİĞİ... MİSTANBUL.TR.GGindirim kodu -
discount code