Yalnızlık senin yüz akındı...

Birden bire çıkmıştın karşıma.
Zaten hayatımın herşeyi birden bire olmuyor mu hep.
Nefes alır gibi yaşayamadım bir türlü bu hayatı ben.
Nefes alır gibi dingin ve sakin yaşanmadı hiç yıllarım.
Hep bir telaş,hep bir acele ile günler kovaladı durdu birbirini.
Sanki ne varsa kovalayacak,neyi neyden kaçırıyorsa sanki.
İşte sende öyle birden bire çıkmıştın karşıma,ansızın,birdenbire.
Günler birbirini kovalarken durdular ve seni kovalamaya başladılar bu kez.
Ama sen öyle gelmiştin ki hayatıma kaçmıyordun da.
Kaçmadığın içinde günler birikiyordu sürekli ayaklarında.
Yıllar saçları aklatıyordu ama sen hep aynı kalıyordun bu yüzden.
Çünkü sen kaçmıyordun.
Çünkü sen dingin ve sakin öylece duruyordun.
Birbirini telaş içinde kovalayan günlere inat,gülümsüyordun.
Ve öylesine zıt bir görüntü çıkıyordu ki ortaya,sen gülümsemiyor,adeta heryeri güneşliyordun.
Güneşliyordun kelimesini üzerinde ilk taşıyan da sen oluyordun böylece.
Tıpkı o çıldırtan dinginliğin ve sakinliğin gibi.
Birdenbirelik utanıyordu seni görünce ve aya doğru koşarak yıldızlara saklanıyordu.
Çünkü sen öldürüyordun onun alışılagelmiş telaşını.
Nefes nefese yaşanmış onca asırı nefes alır gibi yaşamak sadece senin haddineydi sanki.
Ve sen yalnızlığın yüz karasıydın bu evren için.....

Yalnızlık senin yüz akındı...






Cüneyt Bağcı.